همانطور که ارزهای دیجیتال معمولاً در یک شبکه وجود دارند و بدون واسطه نقل و انتقالات را انجام می دهند، مدت زمان مورد نیاز برای نقل و انتقالات مربوط به ارزهای دیجیتال بسیار سریع است و همچنین پرداخت ها با ارزهای دیجیتال مستقیماً بین طرفین معامله بدون نیاز به هیچ واسطه ای انجام می شود، تراکنش ها معمولاً آنی و کم هزینه هستند.

بسیاری از الزامات ارزهای فیزیکی، مانند ایجاد تأسیسات تولید فیزیکی، برای ارزهای دیجیتال وجود ندارد. چنین ارزهایی همچنین در برابر نقص های فیزیکی یا کثیفی موجود در ارز فیزیکی مصون هستند.

تحت رژیم ارزی فعلی، فدرال رزرو از طریق یک سری واسطه – بانک ها و مؤسسات مالی – برای گردش پول در یک اقتصاد کار می کند. CBDC ها می توانند به دور زدن این مکانیسم کمک کنند و یک سازمان دولتی را قادر می سازد تا پرداخت مستقیم به شهروندان را انجام دهد. آنها همچنین با رفع نیاز به ساخت فیزیکی و حمل و نقل اسکناس از مکانی به مکان دیگر، روش های تولید و توزیع را ساده می کنند

ارزهای دیجیتال امکان تعامل مستقیم در یک شبکه را فراهم می کنند.

در واقع هزینه‌های مربوط به تراکنش‌های ارز دیجیتال بین شبکه‌های مختلف در مقایسه با هزینه‌های ارزهای فیزیکی یا فیات نسبتاً ارزان‌تر است. با حذف واسطه هایی که به دنبال رانت اقتصادی از پردازش تراکنش هستند، ارزهای دیجیتال می توانند هزینه کلی یک تراکنش را ارزان تر کنند.